My photographies

کلبه ی سکوت
امیر حسین
20 شهریور ماه 1389

Silence House
Amir Hosein
11 September 2010

----------------------------

من همیشه ماشین ها رو مثل آدم ها تصور می کنم. اگه به طرح جلوی ماشین ها دقت کنید می بینید که مثل آدم ها شخصیت دارن! مثلا تویوتا کمری یه شخصیت پرخاشگر ِ شیطون و در عین حال با وقار داره. اینو از تو چشماش (چراغاش) و لباش (جلو پنجره اش) می شه فهمید. یا مثلا پراید یه شخصیت بی تفاوته! تو چشم هاش نه برق شیطنت رو می شه دید نه افسردگی چشمهای خسته. بیشتر شبیه کسیه که سالها به جاده چشم دوخته. چشمهایی سرد و بی تفاوت که به یه نقطه خیره شدن و لبهایی که نه خنده رو می رسونه و نه اندوه رو.
بد تر از همشون ریو هست. نمونه ی یه منگل ِ تمام عیار. با چشم های چپ ِ وق زده که داره با تعجب جلو رو نگاه می کنه!
من از ماشینای منگل بدم می آد. حالا هرچی که تند بره! ماشین باید مثل 206 خشن باشه. درنده باشه. چشماش نفوذ داشته باشه. دندوناش رو از شدت خشم روی هم فشار داده باشه و ابهت پلک زدنش بگیرتت! یا مثل بوگاتی باید مثل یه سردار جنگ ،چشم های آروم و با نفوذ داشته باشه. چشمهایی که از اطمینانش برای پیروزی حکایت کنن! و لبخندی که رضایت رو می رسونه! رضایتی ابدی....


ماشین ها شخصیت دارن. هیچ دو ماشینی هم شخصیت یکسان ندارن. این رو به جرات می گم.... فقط کافیه که بهشون خیره بشید و تو چشم هاشون زل بزنید تا تمام اسرار مگوی رو براتون بگن و شخصیتشون رو بهتون نشون بدن!